Dzień 21

Nie do końca wiedziałam, jak znalazłam się przed drzwiami własnego domu. Od wczorajszego... wydarzenia nie widziałam się z Zaynem. Wiem tylko tyle, że zasnęłam na łóżku, a obudziłam w samochodzie z Liamem. Miałam wrażenie, że Mulat po prostu stchórzył, co wcale nie było taką dobrą myślą. Nie dał mi żadnej... pewności, że kiedyś znowu się zobaczymy. Powiedziałam, że go kocham, do cholery! I akurat wtedy wpadł na genialny pomysł oddania mnie mojemu ojcu. Westchnęłam cicho, czując zimno na stopach. Na szczęście, na ramiona miałam zarzuconą kurtkę moro. Jego kurtkę. No i także ubrania należące do niego. Tylko tyle mi po nim pozostało. No i dziecko... 

Jak ja powiem swojemu ojcu o ciąży? Jaka będzie jego reakcja? Co, jeśli będzie kazał mi usunąć moje dziecko? Wiedziałam, że tego nie zrobię, ale wolałam nie szukać dla siebie jakiegoś innego mieszkania. Uspokój się, Shae...

Nacisnęłam dzwonek do drzwi, a wnętrze domu stało się jeszcze bardziej cichsze, chociaż nie wiem, skąd to wiedziałam. Usłyszałam ciche kroki i otwieranie zamka. W końcu moim oczom ukazało się wnętrze korytarza i... jakiś policjant. Kim on jest? Mężczyzna spojrzał na ubrania, które wręcz wisiały na moim ciele i nagie stopy, dopiero potem przeniósł swój wzrok na moją twarz. Wydawało mi się, że nie wiedział, kim jestem, pewnie był nowy. Chrząknęłam cicho, czując jego oczy na sobie. 

- Kim jesteś? - Zapytałam głupio. 

- Policjantem - odparł. - A ty?

- Shae. Shae Rosen. 

W jego szarych tęczówkach rozbłysło coś, co można powiązać strachem przed karą, która może go spotkać za nierozpoznanie mnie. Zwykła głupota, pewnie mózg bawi się ze mną. Wariuję?

Mężczyzna przesunął się szybko, robiąc mi miejsce. Weszłam do środka, co przyniosło ulgę moim zimnym stopom. Ruszyłam prosto do salonu, słysząc tam rozmowy. Czułam obecność policjanta za sobą. Próbował złapać mnie za ramię czy nadgarstek, by zaprowadzić w odpowiednie miejsce, ale odskoczyłam od niego szybko. Nie chciałam, by mnie dotykał. Cały czas czułam na sobie ręce Zayna i chciałam, by to zostało jak najdłużej. Stanęłam nieśmiało w salonie, gdzie siedziało jeszcze trzech policjantów i mój ojciec. Żaden mnie nie zauważył. Dopiero, gdy mężczyzna za mną, dogonił mnie, chrząknął, czym zwrócił ich uwagę. Obserwowałam swojego ojca, któremu pojawiły się łzy w oczach. To przeze mnie?

- Shae, córeczko - szepnął, podchodząc do mnie. 

Wyciągnął ramiona, by zamknąć moje ciało w uścisku, ale odsunęłam się od niego, czym spowodowałam grymas bólu na jego twarzy. Właściwie nie wiem, czemu tak zareagowałam, po prostu nie potrzebowałam jego uścisku. Starał się zamaskować swój niesmak i zaproponował mi, bym usiadła. Podeszłam do pustego fotela i usiadłam na nim, wtulając się w kurtkę, którą miałam na sobie. Ojciec zadawał mi różne pytania, ale nie uzyskał ani jednej odpowiedzi. Musiałam porozmawiać z Davonem. 

Po godzinie do salonu wpadł zdyszany Davon. Podbiegł do mnie i nachylił, a ja wtuliłam się w niego. Zamknęłam oczy, nie chcąc wypuścić go z rąk, tak bardzo się o niego martwiłam. Chwyciłam jego twarz w dłonie, dokładnie skanując ją wzrokiem. Po siniakach nie było prawie śladu, jedynie widoczne były jeszcze nieliczne zadrapania. Jego twarz wyglądała o wiele lepiej niż moja, ozdobiona wielkim siniakiem na policzku. 

- Muszę z nią porozmawiać. Pójdą z nią na górę, okej?

Ojciec nic nie odpowiedział Davonowi, jednak mój brat raczej nie oczekiwał żadnych słów od niego, ponieważ chwycił mnie od razu w ramiona i ruszył na schody. Zaniósł mnie do mojego pokoju i posadził na łóżku. Wdrapałam się na środek i usiadłam po turecku, a on zrobił to samo, zajmując miejsce naprzeciwko mnie. Wzięłam głęboki wdech, przyglądając się mu. Tęskniłam za nim. 

- Dlaczego cię wypuścił? - Zapytał, skanując moją twarz. 

- Powiedziałeś im kto to był? - Zignorowałam jego pytanie i zadałam swoje. 

- Nie. Mielibyśmy przez to kłopoty, wiesz... 

Kiwnęłam głową. Wiedziałam, że chodziło mu o to jego zamieszanie w sprawie Malika. Policja zaczęłaby to rozgrzebywać, przez co Davon trafiłby do więzienia, a ja miałabym kłopoty ze wściekłym Zaynem, który dowiedziałby się o tym w swój dziwny i pokręcony sposób.

- Co się tam z tobą działo, Shae? - Szepnął cicho. 

Spojrzałam na niego, marszcząc brwi. Co mam mu odpowiedzieć? Pociągnęłam za swoje palce w szczególny sposób, przez co kości strzeliły. Bardzo zły nawyk...

- Um... Nic ważnego, naprawdę - mruknęłam. 

Doskonale wiedział, że kłamałam. Wyłamywałam sobie palce, jeśli tak mogę to nazwać, i unikałam jego spojrzenia. Nigdy tego nie rozumiałam - zwykle byłam bardzo dobrym kłamcą, ale Davon zawsze wiedział, kiedy nie mówiłam prawdy. 

- Shae, proszę... 

- Jestem w ciąży - wypaliłam. 

Nie wiem, czy do końca dotarła do niego ta wiadomość, bo kiedy mu powiedziałam o tym, wybiegł z mojego pokoju. Z cichym westchnieniem opadłam na poduszki, zasłaniając sobie jedną z nich zmęczoną twarz. To naprawdę dziwne, ale brakowało mi Zayna. Przy nim, mimo wszystko, życie było proste. Posłuszeństwo albo kara. A tutaj? Tak cholernie ciężko. To mnie przerażało. Malik Przestawił mnie na swój tryb życia i sposób myślenia, bez względu na moje zdanie. A ja się do tego po prostu przyzwyczaiłam. To dziwne, złe i nienormalne, ale i prawdziwe. Nie potrafiłam tego zmienić, co mnie trochę przerażało. Tylko trochę. 

Usłyszałam ciężkie kroki na schodach, które mogły należeć tylko do mojego ojca. Wstałam gwałtownie i pobiegłam do drzwi, które zamknęłam na klucz. Oparłam się o ścianę obok i usiadłam, głęboko oddychając. 

- Shae? Shae! Otwórz! Chcę porozmawiać! 

Klamka poruszyła się pod naciskiem jego dłoni, ale nic więcej się nie stało, bo je, oczywiście, zamknęłam na klucz. Jego ton wcale nie wykazywał żadnej chęci do rozmowy, a ja nie miałam ochoty go wpuszczać do środka. 

- Shae, do cholery! - Kopnął mocno w drzwi, a ja skuliłam się. 

Był zły, bardzo zły. Ale co ja mogłam? Nic. Nie otworzę mu tego cholernego wejścia, bo jeszcze go poniesie i mnie uderzy. Po prostu nigdy nie opłacało się rozmawiać z nim, kiedy czuł złość, taka drobna rada. 

- Shae, proszę, otwórz. - Davon. 

Prychnęłam. Powiedział mu o mojej cholernej ciąży i jeszcze oczekuje, że otworzę drzwi? Pierdolę to, po co Malik mnie wypuścił? Już zapomniałam, jak było tu, w moim domu. Czy ja za nim tęskniłam? Oczywiście, że tak, jeszcze głupio pytam. 

- To prawda, Shae? Jesteś w cholernej ciąży?!

Brak odpowiedzi z mojej strony. Przecież Davon mu powiedział, prawda? Więc po co się jeszcze głupio pytał? Westchnęłam cicho, nie mogę się denerwować, to złe dla dziecka. Chciałam, by Zayn pojawił się obok mnie jakimś magicznym sposobem i przytulił do swojego chudego ciała, opierając podbródek o moją głowę. Tak bardzo tego potrzebowałam, właśnie w tej chwili... Objęłam się ramionami, ignorując namolne uderzanie pięścią w drzwi. Chciałam cofnąć czas, do wczorajszego dnia. Chciałam zamknąć swoje usta i nie mówić mu tych krótkich słów. Nawet, jeśli przez to nasze serca miałyby krwawić.

Ojciec dał mi spokój dopiero o trzeciej w nocy, za co dziękowałam w duchu. Miałam go już serdecznie dość i nie wiedziałam, co zrobić, by się od niego uwolnić. Po raz kolejny żałuję, że wróciłam do domu i to dość uciążliwe uczucie. Zazdrościłam Davonowi własnego mieszkania. Zastanawiałam się czy zapytać go o przygarnięcie mnie na pewien czas i właśnie teraz trafiła się okazja. 

Dochodziła dziewiąta rano, a ja nie potrafiłam spać. Spotkałam mojego brata w kuchni, siedzącego nad szklanką z herbatą. Kiedy tylko mnie zobaczył, wstał i przytulił mnie mocno. Szepnął jakieś nieskładne przeprosiny, a ja oderwałam się od niego, czując się trochę zawstydzona pytaniem, jakie miałam zamiar zadać. Co, jeśli odmówi? Był moją ostatnią deską ratunku, nie chciałam zostawać z rozgniewanym ojcem. Co się stanie, kiedy uderzy mnie w okolice brzucha? Straciłabym dziecko, a tego chcę uniknąć. 

- Co się stało, słońce? - Zapytał Davon.

- Um... mogę... mogę z tobą zamieszkać? Chociaż na trochę. 

Patrzył na mnie ze zmarszczonymi brwiami, ale zgodził się. Uśmiechnęłam się do niego delikatnie, przytulając mocno. To chyba początek mojego życia, nowy rozdział. Jak sobie poradzę z dzieckiem? A co z Zaynem? Ugh, tyle pytań i zmartwień... 

Od autorki: WAŻNE, WAŻNE, WAŻNE! Więc, mam dla was prezent przewidziany na Dzień dwudziesty drugi, ale!, musi być dużo komentarzy. Inaczej z tej niespodzianki nic nie będzie. Wtedy to wy stracicie, a nie ja. Nie jest to coś wielkiego, ale mi pomysł się raczej podoba. Dlatego proszę, dla dobra mojej głowy, która wybuchnie pod natłokiem wizji kolejnego Dnia, skomentujcie ten rozdział. Dodatkowo, żeby was jakoś zmotywować, dodaję ten post zdecydowanie w szybkim czasie, bo minął zaledwie jeden dzień. A teraz wracając do historii. Rozdział jest bez Malika i trochę boli mnie przez to serce, ale... czego się nie robi dla niespodzianki, dla was! Myślę, że to tyle ode mnie, proszę o komentarze i przepraszam za wszelkie błędy. A, no i wpadajcie na Aska i pytajcie bohaterów! xx.